بسم رب الحسین

دلم گرفته بود رفتم پیش یکی از دوستام.

کمی باهاش درددل کردم...

ناراحت بودم زیاد

نوشته ای دادم بهش خوند

آخه ازمن بزرگتر بود وجبهه وجهاد رو تجربه کرده بود..

قشنگ صحبت میکرد

قشنگ دلداری میداد

ولی نتونست منو آروم کنه...

بعد خوندن اون متن.نوشته ای مرقوم کرد وبهم داد..

((هوالباقی))

*لحظات بسان ابر،درآسمان عمر ما

درحرکتند،واوراق زندگیمان به دست ایام ورق میخورند

ونفس هایمان به کندی شمارش معکوس می زنند

وقدم هایمان به گودال گور،نزدیک ونزدیکتر می شوند

گویی همه اینهارسم بر بی وفایی ماراکرده اند!!

عجبا!

عجبا!!!

چه غافل ازاین اتحادشوم،که تنهابرآنچه راازدست داده ایم حسرت خوریم.

ونه برآن چیزهاکه درآینده ازکف خواهیم داد...

چاره ای اندیشیده ایم؟*

بعد ازاینکه خوندمش کمی مکث کردم...

هیچی نتونستم بگم

گفتم حاجی فعلا خداحافظ

ازبغض داشتم می ترکیدم

سکوت کردم و...

به یادکربلا دلها غمین است

دلاخون گریه کن چون اربعین است

اربعین حسینی برشماتسلیت باد

ببینید هرکسی تحت هر شرایطی و سنی ایجاب میکنه که یه سری کارهای خطارو انجام بده و اشتباهاتی رو مرتکب بشه.
ولی خیلی از افراد هستند که بدون در نظر گرفتن شرایط سنی و اخلاقی و روحی طرف مقابل سریعا جبهه گرفته و اون رو به باد انتقاد میگیرند و از وی خرده می گیرند.
ما هم اشتباه کردیم و نباید هیچ موقع گذشته ایی که در اون بزرگ شدیم و به بلوغ رسیدیم رو فراموش کنیم.
نمیدونم چرا بعضی از افراد فکر میکنند از اول هم همین قدر بدون اشتباه بودند. ما هم در گذشته اشتباهاتی رو انجام دادیم تا به اینجا رسیدیم.
دیدیم دیگه توی بزرگای فامیل کلی ما کوچیکتر ها رو سرزنش میکنند یا کسایی و میبینیم که اگه هر کاری هم بکنی نازم بهت گیر میدن و میگن کارت اشتباهه.
من میگم اگر کسی اشتباهی رو مرتکب میشه (اولش بگم نه هر اشتباهیا منظورم اشتباهات سهوی و قابل درک) نباید سریعا از دستش ناراحت شد و چیزی بهش گفت خداییش بیایم خودمون رو تحت شرایط اون قرار بدیم ببینیم خودمون توی همون سن و شرایط اون کاررو انجام میدادیم یا نه؟؟
حالا اگه هرکسی نظری داره خوشحال میشم با هم بحث کنیم.
لحظه هایتان آرام و سرشار از خدایی بودن