چرا خداوند خود را احسن خالقین معرفی میکند؟جزخدا که خالقی نیست.

این تعبیر برگرفته از آیه 14 سوره مؤمنون است . از این که خداوند خود را "بهترین خالق‏ها " نامیده ، فهمیده مى‏شود که خلقت تنها مختص به او نیست . البته تحلیل این مساله نیازمند بررسی دقیق واژه "خلق" است .
چنان که در کتب لغت آمده ، "خلق" به معنی ایجاد یک چیز است و حقیقت این امر هم ایجاد از عدم است؛ از طرف دیگر از آن جا که در هر ایجادی نوعی تقدیر و اندازه گیری وجودی و رعایت حدود و اندازه ها در مخلوق نقش اساسی دارد ، گفته شده که اصل خلق اندازه گیری و تقدیر است (1) .
با توجه به این تعریف روشن می شود که حقیقت خلق یعنی ایجاد از عدم مختص به خداوند است . تنها اوست که موجودات را از عدم به وجود می آورد؛ اما از نگاهی کلی می توان گفت خلق به این معنا نفس ایجاد و تقدیر اندازه های وجودی یک حادث اختصاص به خدا ندارد . چه بسا موجودات دیگر هم به نوعی موجودی دیگر را ایجاد نمایند . با تقدیر و تنظیم شکل و حدود آن ها چیزی را که به ظاهر تا کنون نبوده ایجاد نمایند ؛ در نتیجه با قدری تسامح در معنای دقیق ایجاد می توان خلق را به دیگر موجودات هم نسبت داد .
اتفاقا در کلام خداوند نیز خلقت به غیر خدا نسبت داده شده، مثلا در مورد حضرت مسیح علیه السلام خداوند فرموده : " وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ (2) آن گاه که از گل چیزی همانند پرنده می ساختی "
خلق به معنای دقیق و کاملش تنها منحصر در خداوند است . به همین دلیل در مباحث توحید خالقی عنوان می شود که خلقت تنها کار خدا است و همه مخلوقات وجودشان را از او می گیرند : « اللَّهُ خالِقُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ وَ هُوَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ وَکیل‏»(3) خدا را در این آیه خالق هر چیزی می داند.
بنابراین معنای عام و تسامحی یا مشخص کردن اندازه و رابطه اجزای یک موجود با یکدیگر ، هم می تواند از جانب خدا انجام گیرد و هم از جانب غیر خدا مثل انسان. در نتیجه در چنین خلقی باز به یقین خداوند بهترین خالق و تقدیرگر است . در صورت و معنا بهترین تقدیر و صورتگری را انجام می دهد .
اما در معنای دقیق که به معنی وجود و هستی دادن به چیزهائی است که اندازه های آن مشخص شده و ایجاد آن ها از عدم ،تنها انحصار در خداوند دارد و تنها او است که خالق است .